Malatya’da muhalefet partilerine bakıyorsunuz, sanki şehir başka bir ülkede yaşıyormuş gibi. Deprem sonrası hâlâ yıkıntılar arasında ayakta durmaya çalışan bir halk var, ama seslerini duyurması gerekenler derin bir sessizliğe gömülmüş durumda.
Bu kentte sorun yok mu? Var. Yıkılan evler, çözülemeyen barınma sorunu, bitmeyen trafik çilesi, işsizlik, ekonomik darboğaz, esnafın feryadı, gençlerin umutsuzluğu… Peki ya muhalefet? Kendi içine kapanmış, sanki “biz karışmasak da olur” anlayışıyla günü geçiriyor.
Muhalefet dediğin, iktidarın yanlışını söyleyecek, halkın derdini gündeme taşıyacak, çözüm önerisi sunacak. Ama Malatya’daki tablo bambaşka: Parti tabelaları var, yöneticileri var, ama sesi yok. Mecliste sustular, sokakta sustular, basında sustular. Sustukça da halkın gözünde etkisizleştiler.
Sorulması gereken asıl soru şu: Muhalefet neden sessiz? Korkudan mı, menfaatten mi, yoksa gerçekten umursamadıkları için mi? Sessizlik, siyasetin en kolay yoludur; ama aynı zamanda en tehlikelisi. Çünkü sessiz kalan muhalefet, halkı sahipsiz bırakır.
Malatya’nın ihtiyacı; cesur, sözünü esirgemeyen, halkın yanında duran bir muhalefettir. Sessizlikle siyaset olmaz. Hele bu şehirde hiç olmaz. Çünkü Malatya, susturulmuş siyaseti değil, ayağa kaldıracak bir sesi hak ediyor.
Muhalefeti bırak vatandaş hakkını aramıyor
Herkes menfaat peşinde. Halk kimseyi ilgilendirmiyor